Menaion August 6

ΤΗ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Ανάμνησις τής Αγίας Μεταμορφώσεως τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσομοια γ', δευτερούντες τό πρώτον.

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Δεύτε νύν τήν κρείττονα, αλλοιωθέντες αλλοίωσιν, ουρανόφρονες σήμερον, Χριστώ συμμορφούμενοι, ευσεβώς καί γήθεν, εφ' υψηλοτάτην, τών αρετών περιωπήν, ανενεχθέντες αγαλλιώμεθα, δι' οίκτον γάρ τόν άμορφον, μεταμορφούμενος άνθρωπον, εν Θαβώρ κατελάμπρυνεν, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών. (Δίς)

Ω φιλοθεάμονες, τών υπέρ νούν καί φιλήκοοι, μυστικώς εποπτεύσωμεν, Χριστόν εξαστράψαντα, θεϊκαίς ακτίσι, καί ενηχηθώμεν, τήν τού γεννήτορος φωνήν, ηγαπημένον ανακηρύττουσαν, Υιόν τόν καταυγάσαντα, τήν ανθρωπίνην ασθένειαν, εν Θαβώρ καί πηγάσαντα, φωτισμόν ταίς ψυχαίς ημών.

Άπαν νύν εγκόσμιον, καί υπερκόσμιον σύστημα, συγκινείσθω πρός αίνεσιν, Χριστού τού Θεού ημών, τού νεκρών καί ζώντων, κεκυριευκότος, θεοπρεπώς γάρ εαυτώ, μεταμορφούμενος συμπαρίστησι, τού νόμου καί τής χάριτος, τούς πρωτοστάτας καί κήρυκας, εν Θαβώρ ως ηυδόκησεν, ο Σωτήρ τών ψυχών ηιμων.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Τόν γνόφον τόν νομικόν, η φωτεινή τής Μεταμορφώσεως διεδέξατο νεφέλη, εν ή Μωϋσής καί Ηλίας γενόμενοι, καί τής υπερφώτου δόξης αξιωθέντες, Θεώ έλεγον, Σύ εί Θεός ημών, ο Βασιλεύς τών αιώνων.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Σήμερον ο Χριστός, εν όρει Θαβωρίω, τήν τού Αδάμ αμείψας, αμαυρωθείσαν φύσιν, λαμπρύνας εθεούργησεν.

Στίχ. Σοί εισιν οι ουρανοί, καί σή εστιν η γή.

Φέγγει τών αρετών, εκλάμποντες προσβώμεν, εν όρει τώ αγίω, οψόμενοι τήν θείαν, Κυρίου Μεταμόρφωσιν.

Στίχ. Θαβώρ καί Ερμών εν τώ ονόματί σου αγαλλιάσονται.

Ήλιος μέν τήν γήν, φαιδρύνων αύθις δύνει, Χριστός δέ μετά δόξης, αστράψας εν τώ όρει, τόν κόομον κατεφώτισεν.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Είδον εν τώ Θαβώρ, Μωσής τε καί Ηλίας, τόν εκ παρθένου Κόρης, Θεόν σεσαρκωμένον, βροτών εις απολύτρωσιν.

Απολυτίκιον Ήχος βαρύς

Μετεμορθώθης εν τώ όρει Χριστέ ο Θεός, δείξας τοίς Μαθηταίς σου τήν δόξαν σου, καθώς ήδυναντο, Λάμψον καί ημίν τοίς αμαρτωλοίς, τό φώς σου τό αϊδιον, πρεσβείαις τής Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Όρα τούτο εις τόν Μέγαν Εσπερινόν, καί Απόλυσις.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Στιχολογία ού γίνεται. Εις δέ τό. Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Ιδιόμελα δ' δευτερούντες τά δύο πρώτα.

Ήχος δ'

Κοσμά Μοναχού

Πρό τού σού Σταυρού Κύριε, όρος ουρανόν εμιμείτο, νεφέλη ως σκηνή εφηπλούτο, Σού μεταμορφουμένου, υπό Πατρός δέ μαρτυρουμένου, παρήν ο Πέτρος σύν Ιακώβω καί Ιωάννη, ως μέλλοντες συνείναί σοι, καί εν τώ καιρώ τής παραδόσεώς σου, ίνα θεωρήσαντες τά θαυμάσιά σου, μή δειλιάσωσι τά παθήματά σου, ά προσκυνήσαι ημάς, έν ειρήνη καταξίωσον, διά τό μέγα σου έλεος. (Δίς)

Πρό τού Σταυρού σου Κύριε, παραλαβών τούς Μαθητάς εις όρος υψηλόν, μετεμορφώθης έμπροσθεν αυτών, ακτίσι δυνάμεως καταυγάζων αυτούς, ένθεν φιλανθρωπία, εκείθεν εξουσία, δείξαι βουλόμενος τής Αναστάσεως τήν λαμπρότητα, ής καί ημάς ο Θεός, εν ειρήνη καταξίωσον, ως ελεήμων καί φιλάνθρωπος. (Δίς)

Εις όρος υψηλόν μεταμορφωθείς ο Σωτήρ, τούς κορυφαίους έχων τών Μαθητών, ενδόξως εξέλαμψας, δηλών, ότι οι τώ ύψει τών αρετών διαπρέψαντες, καί τής ενθέου δόξης αξιωθήσονται, Συλλαλούντες δέ τώ Χριστώ, Μωϋσής καί Ηλίας εδείκνυον, ότι ζώντων καί νεκρών κυριεύει, καί ο πάλαι διά νόμου, καί Προφητών λαλήσας υπήρχε Θεός, ώ καί φωνή τού Πατρός, εκ νεφέλης φωτεινής, εμαρτύρει λέγουσα, Αυτού ακούετε, τού διά Σταυρού τόν, Άδην σκυλεύσαντος, καί νεκροίς δωρουμένου, ζωήν τήν αιώνιον.

Όρος τό ποτέ ζοφώδες καί καπνώδες, νύν τίμιον καί άγιόν εστιν, εν ώ οι πόδες σου έστησαν Κύριε, πρό αιώνων γάρ κεκαλυμμένον μυστηριον, επ' εσχάτων εφανέρωσεν η φρικτή σου Μεταμόρφωσις, Πέτρω Ιωάννη καί Ιακώβω, οίτινες τήν ακτίνα τού προσώπου σου μή φέροντες, καί τήν λαμπρότητα τών χιτώνων σου, επί πρόσωπον, εις γήν κατεβαρύνοντο, οί καί τή εκστάσει συνεχόμενοι, εθαύμαζον βλέποντες, Μωϋσήν καί Ηλίαν συλλαλούντάς σοι τά μέλλοντα συμβαίνειν σοι, καί φωνή εκ τού Πατρός, εμαρτύρει λέγουσα. Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ώ ευδόκησα, αυτού ακούετε, ός τις καί δωρείται τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Ανατολίου

Προτυπών τήν Ανάστασιν τήν σήν, Χριστέ ο Θεός, τότε παραλαμβάνεις τούς τρείς σου μαθητάς, Πέτρον καί Ιάκωβον καί Ιωάννην, εν τώ Θαβώρ ανελθών, Σού δέ Σωτήρ μεταμορφουμένου, τό Θαβώριον όρος φωτί εσκέπετο, Οι Μαθηταί σου Λόγε, έρριψαν εαυτούς εν τώ εδάφει τής γής, μή φέροντες οράν, τήν αθέατον μορφήν, Άγγελοι διηκόνουν φόβω καί τρόμω, ουρανοί έφριξαν, γή ετρόμαξεν, ορώντες επί γής, τής δόξης τόν Κύριον.

Είσοδος, Φώς ιλαρόν. Προκείμενον ημέρας, καί τά Αναγνώσματα.

Τής Εξόδου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 24, 12-18)

Είπε Κύριος πρός Mωϋσήν, Ανάβηθι πρός με εις τό όρος, καί στήθι εκεί, καί δώσω σοι τά πυξία τά λίθινα, τόν νόμον καί τάς εντολάς, άς έγραψα νομοθετήσαι αυτοίς. Καί αναστάς Μωϋσής, καί Ιησούς ο παρεστηκώς αυτώ, ανέβηισαν επί τό όρος τού Θεού. Καί τοίς πρεσβυτέροις είπεν, Ησυχάσατε αυτού, έως άν επιστρέψωμεν πρός υμάς, καί ιδού Ααρων καί Ώρ μεθ' υμών, εάν τινι συιμβή κρίσις, προσπορευέσθωσαν αυτοίς. Καί ανέβη Μωϋσής εις τό όρος, καί εκάλυψεν η νεφέλη τό όρος, καί κατέβη η δόξα τού Θεού επί τό όρος τό Σινά, καί εκάλυψεν αυτό η νεφέλη έξ ημέρας, καί εκάλεσε Κύριος τόν Μωϋσήν τή ημέρα τή εβδόμη εκ μέσου τής νεφέλης. Τό είδος τής δόξης τού Κυρίου, ωσεί πύρ φλέγον επί τής κορυφής τού όρους, εναντίον τών υιών Ισραήλ. Καί εισήλθε Μωϋσής εις τό μέσον τής νεφέλης, καί ανέβη εις τό όρος, καί ήν εν τώ όρει τεσσαράκοντα ημέρας, Καί τεσσαράκοντα νύκτας.

Τής Εξόδου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 33, 11-23 & 34, 46, 8)

Ελάλησε Κύριος πρός Μωϋσήν ενώπιος εννπίω, ως εί τίς λαλήσει πρός τόν εαυτού φίλον, καί απελύετο εις τήν παρεμβολήν, ο δέ θεράπων Ιησούς υιός Ναυή νέος, ουκ εξεπορεύετο εκ τής σκηνής. Καί είπε Μωϋσής προς Κύριον, ιδού σύ μοι λέγεις. Ανάγαγε τόν λαόν τούτον, σύ δέ ουκ εδήλωσάς μοι, όν συναποστελείς μετ' εμού, σύ δέ μοι είπας, Οίδάς σε παρά πάντας, καί χάριν έχεις παρ' εμοί. Ει ούν εύρηκα χάριν εναντίον σου, εμφάνισόν μοι σεαυτόν, ίνα γνωστώς ίδω σε, όπως άν ώ ευρηκώς χάριν ενώπιόν σου, καί, ίνα γνώ, ότι λαός σου τό έθνος τό μέγα τούτο. Καί λέγει αυτώ Κύριος, Εγώ αυτός προπορεύσομαί σου, καί καταπαύσω σε. Καί είπε πρός αυτόν Ειμή σύ αυτός συμπορεύη μεθ' ημών, μή με αναγάγης εντεύθεν. Καί πώς γνωστόν έσται αληθώς, ότι εύρηκα χάριν παρά σοί εγώ τε καί ο λαός σου, αλλ' ή συμπορευομένου σου μεθ' ημών, καί ενδοξασθησόμεθα εγώ τε καί ο λαός σου παρά πάντα τά Έθνη, όσα άν επί τής γής εστιν. Είπε δέ Κύριος πρός Μωϋσήν. Καί τούτόν σοι τόν λόγον, όν είρηκας, ποιήσω, εύρηκας γάρ χάριν ενώπιον εμού, καί οίδά σε παρά πάντας. Καί λέγει Μωϋσής, Δείξόν μοι τήν σεαυτού δόξαν. Καί είπεν. Εγώ παρελεύσομαι πρότερός σου τή δόξη μου, καί καλέσω τώ ονόματί μου, Κύριος εναντίον σου, καί ελεήσω, όν άν ελεώ, καί οικτιρήσω όν άν οικτίρω. Καί είπεν, Ου δυνήση ιδείν τό πρόσωπόν μου, ου γάρ μή ίδη άνθρωπος τό πρόσωπόν μου καί ζήσεται. Καί είπε Κύριος, Ιδού τόπος παρ' εμοί, καί στήθι επί τής πέτρας. Ηνίκα δ' άν παρέλθη ή δόξα μου, καί θήσω σε εις οπήν τής πέτρας, καί σκεπάσω τή χειρί μου επί σέ, έως άν παρέλθω, καί αφελώ τήν χείρά μου, καί τότε όψει τά οπίσω μου, τό δέ πρόσωπόν μου ουκ ο φθήσεταί σοι. Καί ορθρίσας Μωϋσής τό πρωϊ, ανέβη εις τό όρος τό Σινά, καθά συνέταξεν αυτώ Κύριος. Καί κατέβη Κύριος εν νεφέλη καί παρέστη αυτώ εκεί, καί εκάλεσε τώ ονόματι Κυρίου, καί παρήλθε Κύριος πρό προσώπου αυτού καί εκάλεσε. Κύριος ο Θεός οικτίρμων καί ελεήμων μακρόθυμος, καί πολυέλεος, καί αληθινος. Καί σπεύσας Μωϋσής, κύψας επί τήν γήν, προσεκύνησε τώ Κυρίω.

Βασιλειών τρίτης τό ανάγνωσμα

(Κεφ. 19, 39, 11-13, 15-16)

Εν ταίς ημέραις εκείναις, έρχεται Ηλιού εις Βηρσαβεέ, ή εστι τού Ιούδα, καί αφήκε τό παιδάριον αυτού εκεί. Καί αυτός επορεύθη εν τή ερήμω οδόν ημέρας, καί ήλθε καί εκάθισεν υποκάτω αρκεύθου, καί εκοιμήθη, καί ύπνωσεν εκεί υπό τό φυτόν. Καί ιδού τις ήψατο αυτού, καί είπεν αυτώ, Ανάστηθι, φάγε, καί πίε. Καί επέβλεψεν Ηλιού, καί ιδού πρός κεφαλής αυτού εγκρυφίας όλυρίτης καί καμψάκης ύδατος. Καί ανέστη, καί έφαγε, καί έπιε, καί επιστρέψας έκοιμήθη. Καί επέστρεψεν ο Άγγελος Κυρίου εκ δευτέρου, καί ήψατο αυτού καί είπεν αυτώ. Ανάστηθι, καί φάγε, καί πίε, ότι πολλή από σού η Οδός. Καί ανέστη, καί έφαγε, καί έπιε, καί επορεύθη εν τή ισχύϊ τής βρώσεως εκείνης τεσσαράκοντα ημέρας καί τεσσαράκοντα νύκτας, έως όρους Χωρήβ. Καί εισήλθεν εκεί εις τό σπήλαιον, καί κατέλυσεν εκεί, καί ιδού ρήμά Κυρίου πρός αυτόν, καί είπεν αυτώ Κύριος. Εξελεύση, καί στήση έν τώ όρει ενώπιον Κυρίου, καί ιδού Κύριος παρελεύσεται, καί πνεύμα μέγα κραταιόν διαλύον όρη, καί συντρίβον πέτρας ενώπιον Κυρίου, ουκ εν τώ πνεύματι Κύριος, καί μετά τό πνεύμα συσσεισμός, ουκ έν τώ συσσεισμώ Κύριος, καί μετά τόν συσσεισμόν πύρ, ουκ εν τώ πυρί Κύριος, καί μετά τό πύρ φωνή αύρας λεπτής, καί εκεί Κύριος, Καί εγένετο ως ήκουσεν Ηλιού, επεκάλυψε τό πρόσωπον αυτού εν τή μηλωτή αυτού, καί εξήλθε καί έστη παρά τό σπήλαιον. Καί είπε Κύριος πρός αυτόν. Πορεύου, καί ανάστρεφε εις τήν οδόν σου, καί ήξεις εις οδόν ερήμου Δαμασκού, καί χρίσεις τόν Ελισσαιέ υιόν Σαφάτ, αντί σού εις Προφήτην.

Εις τήν Λιτήν, Στιχηρά Ιδιόμελα.

Ήχος β'

Ο φωτί σου άπασαν τήν οικουμένην αγιάσας, εις όρος υψηλόν μετεμορφώθης αγαθέ, δείξας τοίς Μαθηταίς σου τήν δυναστείαν σου, ότι κόσμον λυτρούσαι εκ παραβάσεως, διό βοώμέν σοι, Εύσπλαγχνε Κύριε, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Ο αυτός

Ο εν τώ όρει τώ Θαβώρ, μεταμορφωθείς έν δόξη Χριστέ ο Θεός, καί υποδείξας τοίς Μαθηταίς σου, τήν δόξαν τής σής θεότητος, καταύγασον καί ηιμάς τώ φωτί τής σής επιγνώσεως, καί οδήγησον έν τή τρίβω τών εντολών σου, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Ο αυτός

Τό προήλιον σέλας Χριστός, σωματικώς επί τής γής περιπολεύων, καί πρίν τού Σταυρού, άπαντα τά τής φρικτής οικονομίας τελέσας θεοπρεπώς, σήμερον έν Θαβώρ τώ όρει, μυστικώς τής Τριάδος τόν τύπον υποδείκνυσι, τούς γάρ προκρίτους, τρείς τών Μαθητών, Πέτρον καί Ιάκωβον καί Ιωάννην, σύν αυτώ αγαγών κατ' ιδίαν, καί μικρόν υποκρύψας τής σαρκός τό πρόσλημμα, μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, εμφαίνων τού αρχετύπου κάλλους τήν ευπρέπειαν, καί ταύτην ουχ ολόκληρον, τό μέν πληροφορών αυτούς, τό δέ καί φειδόμενος, μήπως σύν τή οράσει καί τό ζήν απολέσωσιν, αλλ' ως ηδύναντο χωρείν τούς σωματικούς οφθαλμούς περιφέροντες. Καί προφητών τούς ακραίμονας, Μωϋσήν καί Ηλίαν ηνέγκατο, αναλόγως μαρτυρούντας αυτού τήν θεότητα, καί ότι αυτός εστι τό αληθινόν τής πατρικής ουσίας ααπαύγασμα, ο κυριεύων ζώντων καί νεκρών. Διό καί νεφέλη καθάπερ σκηνή, περιέσχεν αυτούς, καί φωνή άνωθεν τού Πατρός εκ τής νεφέλης, ηχητικώς προσμαρτυρούσα καί λέγουσα. Ούτός εστιν όν αρρεύστως εκ γαστρός, πρό εωσφόρου εγέννησα, Υιός ο αγαπητός μου, όν απέστειλα σώσαι, τούς εις Πατέρα καί Υιόν, καί Πνεύμα Άγιον βαπτιζομένους, καί ομολογούντας πιστώς, ως αδιαίρετόν εστιν έν τό κράτος τής θεότητος, αυτού ακούετε. Αυτός ούν φιλάνθρωπε Χριστέ ο Θεός, καί ημάς καταύγασον, έν τώ φωτί τής ααπροσίτου σου δόξης, καί αξίους ανάδειξον κληρονόμους, τής ατελευτήτου βασιλείας σου, ως υπεράγαθος.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Δεύτε αναβώμεν εις τό όρος Κυρίου, καί εις τόν οίκον τού Θεού ημών, καί θεασώμεθα τήν δόξαν τής Μεταμορφώσεως αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά Πατρός, φωτί προσλάβωμεν φώς, καί μετάρσιοι γενόμενοι τώ πνεύματι, Τριάδα ομοούσιον υμνήσωμεν εις τούς αιώνας.

Καί νύν... Ο αυτός

Νόμου καί Προφητών σε Χριστέ, ποιητήν καί πληρωτήν εμαρτύρησαν, ορώντες εν τή νεφέλη, Μωϋσής ο θεόπτης καί Ηλίας ο έμπυρος αρματηλάτης, καί άφλεκτος ουρανοδρόμος, επί τής Μεταμορφώσεώς σου, μεθ' ών καί ημάς, τού σού φωτισμού αξίωσον Δέσποτα, υμνείν σε εις τούς αιώνας.

Εις τόν Στίχον, ψάλλομεν τά Ιδιόμελα ταύτα.

Ήχος α'

Ο πάλαι τώ Μωσεί συλλαλήσας, επί τού όρους Σινά διά συμβόλων, Εγώ ειμι, λέγων ο Ών, σήμερον επ' όρος Θαβώρ, μεταμορφωθείς επί τών μαθητών, έδειξε τό αρχέτυπον κάλλος τής εικόνος, εν εαυτώ τήν ανθρωπίνην, αναλαβούσαν ουσίαν, καί τής τοιαύτης χάριτος, μάρτυρας παραστησάμενος Μωϋσήν καί Ηλίαν, κοινωνούς εποιείτο τής ευφροσύνης, προμηνύοντας τήν ένδοξον διά Σταυρού, καί σωτήριον Ανάστασιν.

Στίχ. Σοί εισιν οι ουρανοί, καί σή εστιν η γή.

Τήν σήν τού μονογενούς Υιού Προορώμενος, εν Πνεύματι διά σαρκός, πρός ανθρώπους επιδημίαν, ο θεοπάτωρ Δαυϊδ, πόρρωθεν πρός ευφροσύνην συγκαλείται τήν κτίσιν, καί προφητικώς ανακράζει, Θαβώρ καί Ερμών εν τώ Ονόματί σου αγαλλιάσονται, Εν τούτω γάρ επιβάς τώ όρει Σωτήρ μετά τών μαθητών σου, τήν αμαυρωθείσαν εν Αδάμ φύσιν, μεταμορφωθείς, απαστράψαι πάλιν πεποίηκας, μεταστοιχειώσας αυτήν, εις τήν σήν τής θεότητος δόξαν τε καί λαμπρότητα, διό βοώμέν σοι, Δημιουργέ τού παντός, Κύριε δόξα σοι.

Στίχ. Θαβώρ καί Ερμών εν τώ ονόματί σου αγαλλιάσονται.

Τό άσχετον τής σής φωτοχυσίας, καί απρόσιτον τής θεότητος, θεασάμενοι τών Αποστόλων οι πρόκριτοι, επί τού όρους τής Μεταμορθώσεως, άναρχε Χριστέ, τήν θείαν ηλλοιώθησαν έκστασιν, καί νεφέλη περιλαμφθέντες φωτεινή, φωνής ήκουον Πατρικής, βεβαιούσης τό μυστήριον τής σής ενανθρωπήσεως, ότι εις υπάρχεις καί μετά σάρκωσιν, Υιός μονογενής καί Σωτήρ τού κόσμου.

Δόξα... Καί νύν...

Ήχος πλ. β'

Πέτρω καί Ιακώβω καί, Ιωάννη, τοίς προκρίτοις μαθηταίς σου Κύριε, σήμερον υπέδειξας εν τώ όρει τώ Θαβώρ, τήν δόξαν τής θεϊκής σου μορφής έβλεπον γάρ τά ιμάτιά σου, αστράψαντα ως τό φώς καί τό πρόσωπόν σου υπέρ τόν ήλιον καί μή φέροντες οράν τό άστεκτον τής σής ελλάμψεως, εις γήν κατέπιπτον, μηδόλως ατενίσαι ισχύοντες, Φωνής γάρ ήκουον μαρτυρούσης άνωθεν, Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, ο ελθών εις τόν κόσμον σώσαι τόν άνθρωπον.

Απολυτίκιον Ήχος βαρύς

Καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά την α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη, Ιωσήφ

Τήν τών βροτών εναλλαγήν, τήν μετά δόξης σου Σωτήρ, εν τή δευτέρα καί φρικτή, τής σής ελεύσεως δεικνύς, επί τού όρους Θαβώρ μετεμορφώθης, Ηλίας καί Μωσής συνελάλουν σοι, τούς τρείς τών Mαθητών συνεκάλεσας, οί κατιδόντες Δέσποτα τήν δόξαν σου, τή αστραπή σου εξέστησαν, ο τότε τούτοις, τό φώς σου λάμψας, φώτισον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά την β' Στιχολογίαν

Κάθισμα όμοιον

Επί τό όρος τό Θαβώρ, μετεμορφώθης, Ιησού, καί νεφέλη φωτεινή, εφηπλωμένη ως σκηνή, τούς Αποστόλους τής δόξης σου κατεκάλυψεν, όθεν καί εις γήν εναπέβλεπον, μή φέροντες οράν τήν λαμπρότητα, τής απροσίτου δόξης τού προσώπου σου, άναρχε Σώτερ Χριστέ ο Θεός, ο τότε τούτοις, τό φώς σου λάμψας, φώτισον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τόν Πολυέλεον

Κάθισμα Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Ο ανελθων σύν Μαθηταίς εν τώ όρει, καί εν τή δόξη τού Πατρός απαστράψας, σύν Μωϋσή Ηλίας σοι παρίστανται, Νόμος καί Προφήται γάρ ως Θεώ λειτουργούσιν, ώ καί τήν Υιότητα τήν φυσικήν ο Γεννήτωρ, ομολογών εκάλεσεν Υιόν, όν ανυμνούμεν σύν σοί καί τώ Πνεύματι.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.

· Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Προκείμενον Ήχος δ'

Θαβώρ καί Ερμών εν τώ ονόματί σου αγαλλιάσονται.

Στίχ. Σοί εισιν οι ουρανοί, καί σή εστιν η γή.

Πάσα πνοή. Ευαγγέλιον κατά Λουκάν. Ο Ν'.

Δόξα... Ταίς τών Αποστόλων...

Καί νύν... Ταίς τής Θεοτόκου...

Στιχηρόν Ιδιόμελον

Ήχος β'

Είθ' ούτως οι δύο Κανόνες τής Εορτής.

Πρώτος Κανών, ού η, Ακροστιχίς.

Χριστός ενί σκοπιή σέλας άπλετον είδεος ήκε.

Ποίημα Κοσμά Μοναχού.

Ωδή α' Ήχος δ' Ο Ειρμός

«Χοροί Ισραήλ, ανίκμοις ποσί, πόντον ερυθρόν, καί υγρόν βυθόν διελάσαντες, αναβάτας τριστάτας, δυσμενείς ορώντες εν αυτώ υποβρυχίους, εν αγαλλιάσει έμελπον, Άσωμεν τώ Θεώ ημών, ότι δεδόξασται».

Ρήματα ζωής τοίς φίλοις Χριστός, καί περί τής θείας δημηγορών βασιλείας έφη, Εν εμοί τόν Πατέρα επιγνώσεσθε, φωτί ως εξαστράψω απροσίτω, εν αγαλλιάσει μέλποντες, Άσωμεν τώ Θεώ ημών, ότι δεδόξασται.

Ισχύν τών εθνών κατέδεσθε, φίλοι Μαθηταί, θαυμασθήσεσθε δέ τώ πλούτω αυτών, ότι δόξης πληρούσθε, ως οφθήσομαι, λαμπρότερος ηλίου εξαστράπτων, έν αγαλλιάσει μέλποντες, Άσωμεν τώ Θεώ ημών, ότι δεδόξασται.

Σήμερον Χριστός εν όρει Θαβώρ, λάμψας αμυδρώς, θεϊκής αυγής ως υπέσχετο, Μαθηταίς παρεγύμνου χαρακτήρα, σελασφόρου δέ πλησθέντες θείας αίγλης, εν αγαλλιάσει έμελπον, Άσωμεν τώ Θεώ ημών, ότι δεδόξασται.

Δεύτερος Κανών, φέρων Ακροστιχίδα.

Μωσής Θεού πρόσωπον εν Θαβώρ είδε.

Ποίημα Ιωάννου τού Δαμασκηνού

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Μωσής εν θαλάσση προφητικώς, ιδών εν νεφέλη καί εν στύλω πάλαι πυρός, τήν δόξαν Κυρίου ανεβόα, Τώ Λυτρωτή καί Θεώ ημών άσωμεν.

Ως πέτρα τώ σώματι σκεπασθείς, τώ τεθεωμένω, τόν αόρατον καθορών, Μωσής ό θεόπτης ανεβόα, Τώ Λυτρωτή καί Θεώ ημών άσωμεν.

Σύ επί τού όρους τού νομικού, καί εν Θαβωρίω, καθωράθης τώ Μωϋσή, εν γνόφω τό πάλαι, εν φωτί δέ, νύν απροσίτω τής θεότητος.

Καταβασία

Ωδή γ'

Ο Ειρμός

«Τόξον δυνατών ησθένησε, καί οι ασθενούντες, περιεζώσαντο δύναμιν, διά τούτο εστερεώθη, εν Κυρίω η καρδία μου».

Όλον τόν Αδάμ φορέσας Χριστέ, τήν αμαυρωθείσαν αμείψας ελάμπρυνας πάλαι φύσιν, καί αλλοιώσει τής μορφής σου εθεούργησας.

Στύλω πυριμόρφω καί νεφέλη πάλαι, ο εν τή ερήμω τόν Ισραήλ άγων, σήμερον εν τώ όρει Θαβώρ αρρήτως, εν φωτί Χριστός εξέλαμψεν.

Έτερος Κανών

Ουρανίας αψίδος

Η σκιάζουσα δόξα, εν τή σκηνή πρότερον, καί τώ Μωϋσή ομιλούσα, τώ σώ θεράποντι, τύπος γεγένηται, τής αστραψάσης αρρήτως, εν Θαβώρ σου Δέσποτα Μεταμορφώσεως.

Συνανήλθέ σοι Λόγε, μονογενές ύψιστε, η τών Αποστόλων ακρότης, επί τού όρους Θαβώρ, καί συμπαρέστησαν ό,τε Μωσής καί Ηλίας, ως Θεού θεράποντες, μόνε φιλάνθρωπε.

Θεός όλος υπάρχων, όλος βροτός γέγονας, όλη τή θεότητι μίξας τήν ανθρωπότητα, εν υποστάσει σου, ήν εν δυσί ταίς ουσίαις, Μωϋσής Ηλίας τε, είδον εν όρει Θαβώρ.

Καταβασία

«Ράβδος εις τύπον τού μυστηρίου παραλαμβάνεται, τώ βλαστώ γάρ πρoκρίνει τόν ιερέα, Τή στειρευούση δέ πρώην, Εκκλησία νύν εξήνθησε, ξύλον Σταυρού, εις κράτος καί στερέωμα».

Κάθισμα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Επί τό όρος τό Θαβώρ, μετεμορφώθης ο Θεός, αναμέσον Ηλιού, καί Μωϋσέως τών σοφών, σύν Ιακώβω καί Πέτρω καί Ιωάννη, ο Πέτρος δέ συνών, ταύτά σοι έλεγε, Καλόν ώδέ εστι, ποιήσαι τρείς σκηνάς, μίαν Μωσεί, καί μίαν Ηλία, καί μίαν σοί τώ Δεσπότη Χριστώ, ο τότε τούτοις, τό φώς σου λάμψας, φώτισον τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Ωδή δ' Ο Ειρμός

«Εισακήκοα τήν ένδοξον οικονομίαν σου Χριστέ ο Θεός, ότι ετέχθης εκ τής Παρθένου, ίνα εκ πλάνης ρύση τούς κραυγάζοντας, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Νόμον εν Σινά τώ γράμματι, διατυπούμενος, Χριστέ ο Θεός, εν τή νεφέλη πυρί, καί γνόφω καί εν θυέλλη, ώφθης εποχούμενος, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ίνα πιστώση τήν ένδοξον, οικονομίαν σου, Χριστέ ο Θεός, ως προϋπάρχων πρό τών αιώνων, καί ο αυτός εν νέφει τήν επίβασιν θείς, εν τώ Θαβώρ αρρήτως εξέλαμψας.

Συλλαλούντες παρειστήκεισαν δουλοπρεπώς, σοί τώ Δεσπότη Χριστώ, οίς εν πυρός ατμίδι καί γνόφω, καί λεπτοτάτη αύρα προσωμίλησας, Δόξα τή δυνάμει σου Kύριε.

Κατεμήνυον τήν έξοδον, τήν εν Σταυρώ σου εν Θαβώρ παρόντες, ο εν πυρί σε καί βάτω πάλαι, Προκατιδών Μωσής, καίο μετάρσιος δίφρω, εν πυρίνω Ηλίας Χριστέ.

Έτερος Κανών

Ο Ειρμός

«Εκ σαρκός σου βολίδες θεότητος, εξεπορεύοντο, Προφητών καί Αποστόλων, όθεν οι πρόκριτοι, μέλποντες ανεβόων, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Ο τήν βάτον φυλάξας αλώβητον, προσομιλούσαν πυρί, τώ Μωσεί θεολαμπούσαν σάρκα υπέδειξας, Δέσποτα μελωδούντι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Υπεκρύβη ακτίσι θεότητος, αισθητός ήλιος, ως εν όρει Θαβώρίω, είδέ σε μεταμορφούμενον Ιησού μου, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Πύρ μή φλέγον τήν ύλην τού σώματος, ωράθης άϋλον, ως Μωσεί καί Αποστόλοις, ώφθης Ηλία τε, Δέσποτα εις εκ δύο, εν δυσί τελείαις ταίς φύσεσιν.

Καταβασία

«Εισακήκοα Κύριε, τής οικονομίας σου τό μυστήριον, κατενόησα τά έργα σου, καί εδόξασά σου τήν θεότητα».

Ωδή ε' Ο Ειρμός

«Ο τού φωτός διατμήξας τό πρωτόγονον χάος, ως εν φωτί τά έργα υμνείσε Χριστέ, τόν Δημιουργόν, εν τώ φωτί σου τάς οδούς ημών εύθυνον».

Προσενωπίω σοι ώραι υπεκλίθησαν, φώς γάρ καί πρό ποδών, υψίδρομον σέλας Χριστέ, ήλιος είκε μορφήν βροτείαν, ως αμείψαι ευδόκησας.

Ιδού Σωτήρ ανεβόων, Μωϋσής καί Ηλίας τών Μαθητών, εν όρει αγίω Θαβώρ ενηχουμένων, Χριστός όν πάλαι, προηγγείλαμεν όντα Θεόν.

Η αναλλοίωτος φύσις, τή βροτεία μιχθείσα, τής εμφερούς αϋλου θεότητος, φώς παραγυμνούσα τοίς Αποστόλοις, απορρήτως εξέλαμψε.

Σέ τό αϊδιον φέγγος, εν πατρώα τή δόξη, οι Μαθηταί, ως είδον εκλάμψαν Χριστέ, σοί ανεβόων, Εν τώ φωτί σου, τάς οδούς ημών εύθυνον.

Έτερος Κανών

Ίνα τί με απώσω

Ρητορεύουσα γλώσσα, σού τά μεγαλεία ού δύναται φθέγξασθαι, ο κρατών ζωής γάρ, καί θανάτου δεσπόζων παρέστησας, εν Θαβώρ τώ όρει, τόν Μωϋσήν καί τόν, Ηλίαν, μαρτυρήσοντάς σου τήν θεότητα.

Ο χερσίν αοράτοις, πλάσας κατ' εικόνα σου Χριστέ τόν άνθρωπον, τό αρχέτυπον σου, εν τώ πλάσματι κάλλος υπέδειξας, ουχ ως εν εικόνι, αλλ' ως αυτός εί κατ' ουσίαν, ο Θεός χρηματίσας καί άνθρωπος.

Συγκραθείς ασυγχύτως, άνθρακα υπέδειξας ημίν θεότητος, καταφλέγοντα μέν αμαρτίας, ψυχάς δέ φωτίζοντα, εν Θαβώρ τώ όρει, ώ Μωϋσήν καί τόν Ηλίαν, Μαθητών τε εξάρχους εξέστησας.

Καταβασία

«Ω τρισμακάριστον ξύλον! εν ώ ετάθη Χριστός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, δι ού πέπτωκεν ο ξύλω απατήσας, τώ εν σοί δελεασθείς, Θεώ τώ προσπαγέντι σαρκί, τώ παρέχοντι, τήν ειρήνην ταίς ψυχαίς ημών».

Ωδή ς' Ο Ειρμός

«Εν τώ θλίβεσθαί με, εβόησα πρός Κύριον, καί επήκουσέ μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Λαμπηδόνος πλέον, ηλίου φώς τρανότερον, εν Θαβώρ εκλάμψας, ο Χριστός ημάς εφώτισεν.

Ανελθών εν όρει, Θαβώρ μετεμορφώθης Χριστέ, καί τήν πλάνην πάσαν, αμαυρώσας φώς εξέλαμψας.

Σέ Θεόν επέγνων, οι ένδοξοι Απόστολοι, εν Θαβώρ Χριστέ δέ, εκπλαγέντες γόνυ έκλιναν.

Έτερος Κανών

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ως μέγα καί φοβερον, ωράθη θέαμα σήμερον! εξ ουρανού αισθητός, εκ γής δέ ασύγκριτος, εξήστραψεν ήλιος, τής δικαιοσύνης, νοητός επί τού όρους Θαβώρ.

Παρήλθε μέν η σκιά, τού νόμου εξασθενήσασα, ελήλυθε δέ σαφώς, Χριστός η αλήθεια, Μωσής ανεβόησεν, εν τώ Θαβωρίω, κατιδών σου τήν θεότητα.

Ο στύλος τώ Μωϋσεί, Χριστόν τόν μεταμορφουμενον, η δέ νεφέλη σαφώς, την χάριν τού Πνεύματος, την επισκιάσασαν, εν τώ Θαβώρίω, παρεδήλου εμφανέστατα.

Καταβασία

«Νοτίου θηρός εν σπλάγχνοις, παλάμας Ιωνάς, σταυροειδώς διεκπετάσας, τό σωτήριον πάθος προδιετύπου σαφώς, Όθεν τριήμερος εκδύς, τήν υπερκόσμιον Ανάστασιν υπεζωγράφησε, τού σαρκί προσπαγέντος Χριστού τού Θεού, καί τριημέρω εγέρσει τόν κόσμον φωτίσαντος».

Κοντάκιον

Αυτόμελον Ήχος βαρύς

Επί τού όρους μετεμορφώθης, καί ως εχώρουν οι Μαθηταί σου τήν δόξαν σου, Χριστέ ο Θεός εθεάσαντο, ίνα όταν σε ίδωσι σταυρούμενον, τό μέν πάθος νοήσωσιν εκούσιον, τώ δέ κόσμω κηρύξωσιν, ότι σύ υπάρχεις αληθώς, τού Πατρός τό απαύγασμα.

Ο Οίκος

Εγέρθητε οι νωθείς, μή πάντοτε χαμερπείς, οι συγκάμπτοντες εις γήν τήν ψυχήν μου λογισμοί, επάρθητε καί άρθητε εις ύψος θείας αναβάσεως, προσδράμωμεν Πέτρω καί τοίς Ζεβεδαίου, καί άμα εκείνοις τό Θαβώριον όρος προφθάσωμεν, ίνα ίδωμεν σύν αυτοίς τήν δόξαν τού Θεού ημών, φωνής δέ ακούσωμεν, ής περ άνωθεν ήκουσαν, καί εκήρυξαν, τού Πατρός τό απαύγασμα.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΣΤ' τού αυτού μηνός, Ανάμνησις τής θείας Μεταμορφώσεως τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Στίχοι

· Θαβώρ υπέρ πάν γής εδοξάσθη μέρος,

· Ιδόν Θεού λάμψασαν εν δόξη φύσιν

· Μορφήν ανδρουμένην κατά έκτην Χριστός αμείψε.

Αυτώ η δόξα καί τό κράτος εις τούς αιώνας. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

«Αβραμιαίοι ποτέ, εν Βαβυλώνι Παίδες, καμίνου φλόγα κατεπάτησαν, καί υμνούντες έψαλλον, ο τών Πατέρων Θεός ευλογητός εί».

Περιχυθέντες φωτί, τής απροσίτου δόξης, Θαβώρ εν όρει οι Απόστολοι, Χριστέ ανεβόησαν, ο τών Πατέρων Θεός ευλογητός εί.

Λαίλαπι θείας ηχής, καί δροσοβόλω νεφέλη, Χριστέ καί αίγλη σου ηδόμενοι, οι Απόστολοι έψαλλον, ο τών Πατέρων Θεός ευλογητός εί.

Εν απροσίτω φωτί, ως σέ κατείδε Πέτρος, Θαβώρ εν όρει εξαστράψαντα, Χριστέ ανεβόησεν, ο τών Πατέρων Θεός ευλογητός εί.

Τώ αρχηγώ τής γής, Χριστώ συνόντες παίδες, οι Ζεβεδαίου ως απέπεμψε, μορφής φώς εβρόντησαν, ο τών Πατέρων Θεός ευλογητός εί.

Έτερος Κανών

Παίδες Εβραίων εν καμίνω

Νύν καθωράθη Αποστόλοις, τά αθέατα, θεότης εν σαρκίω, εν τώ όρει Θαβώρ, αστράπτουσα βοώσιν, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Έφριξαν φόβω εκπλαγέντες, τήν ευπρέπειαν τής θείας βασιλείας, εν τώ όρει Θαβώρ, Απόστολοι βοώντες, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Νύν τά ανήκουστα ηκούσθη, ο απάτωρ γάρ Υιός εκ τής Παρθένου, τή πατρώα φωνή, ενδόξως μαρτυρείται, οία Θεός καί άνθρωπος, ο αυτός εις τούς αιώνας.

Θέσει ου γέγονας Υψίστου, τή ουσία δέ Υιός ηγαπημένος, προϋπάρχων ημίν, ωμίλησας ατρέπτως, Ευλογητός εί κράζουσιν, ο Θεός εις τούς αιώνας.

Καταβασία

«Έκνοον πρόσταγμα τυράννου, δυσσεβούς, λαούς εκλόνησε, πνέον απειλής, καί δυσφημίας θεοστυγούς, Όμως τρείς Παίδας ουκ εδειμάτωσε θυμός θηριώδης, ου πύρ βρόμιον, αλλ' αντηχούντι δροσοβόλω πνεύματι, πυρί συνόντες έψαλλον, ο υπερύμνητος τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί».

Ωδή η' Ο Ειρμός

«Οι εν Βαβυλώνι Παίδες, τώ θείω πυρπολούμενοι ζήλω, τυράννου καί φλογός απειλήν, ανδρείως κατεπάτησαν, καί μέσον πυρός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Νεύματι τό πάν ο φέρων, ποσίν αχράντοις όρους επέβη Θαβώρ, εν ώ ηλίου μάλλον αυγής, εξαστράψας τό πρόσωπον, νόμου προκρίτους, καί τής χάριτος έδειξε μέλποντας, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Εν τή απροσίτω δόξη, κατ' όρος εκφανθέν απορρήτως Θαβώρ, τό άσχετον καί άδυτον φώς, τού Πατρός τό απαύγασμα, τήν κτίσιν φαιδρύναν, τούς ανθρώπους εθέωσε μέλποντας, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ιεροπρεπώς εστώτες, Μωσής τε καί Ηλίας εν όρει Θαβώρ, τής θείας χαρακτήρα, τρανώς υποστάσεως βλέποντες, Χριστόν εν πατρώα, εξαστράψαντα δόξη, ανέμελπον, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Διά τής εν γνόφω θείας ομφής, τό πρόσωπον ποτέ εδοξάσθη Μωσής, Χριστός δέ ως ιμάτιον, φώς καί δόξαν αναβάλλεται, φωτός αυτουργός γάρ πεφυκώς καταυγάζει τούς μέλποντας, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Εκ φωτογενούς νεφέλης, Χριστόν οι μαθηταί αμπεχόμενον, ορώντες εν Θαβώρ, καί πρηνείς επί γής κατανεύσαντες, τόν νούν ελλαμφθέντες, σύν Πατρί τούτον ύμνουν καί Πνεύματι, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Έτερος Kανών

Επταπλασίως κάμινον

Ακηκοότες Δέσποτα, εκ Πατρός μαρτυρούμενον, καί ως ανθρωπίνης, στερροτέραν όψεως, Οράν τού προσώπου σου τήν αστραπην μή φέροντες, σού οι μαθηταί, επί τήν γήν κατέπιπτον, εν φόβω μελωδούντες, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Βασιλευόντων πέφυκας, Βασιλεύς ωραιότατος, καί τών πανταχού κυριευόντων Κύριος, δυνάστης μακάριος, καί φώς οικών απρόσιτον, ώ οι Μαθηταί, καταπλαγέντες εβόων, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ως ουρανού δεσπόζοντι, καί τής γής βασιλεύοντι, καί καταχθονίων, τήν κυρείαν έχοντι, Χριστέ σοι παρέστησαν, εκ μέν τής γής Απόστολοι, ως έξ ουρανού δέ ο θεσβίτης Ηλίας, Μωϋσής δέ εκ νεκάδων, μελωδούντες συμφώνως, Λαός υπερυψούτε Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ραθυμοτόκοι μέριμναι, επί γής κατελείφθησαν, τή τών Αποστόλων, εκλογή φιλάνθρωπε, ως σοί ηκολούθησαν, πρός τήν εκ γής μετάρσιον, θείαν πολιτείαν, όθεν καί επαξίως, τής σής θεοφανείας, εμελώδουν τυχόντες, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Καταβασία

«Ευλογείτε Παίδες, τής Τριάδος ισάριθμοι, Δημιουργόν Πατέρα Θεόν, υμνείτε τόν συγκαταβάντα Λόγον, καί τό πύρ εις δρόσον μεταποιήσαντα, καί υπερυψούτε, τό πάσι ζωήν παρέχον, Πνεύμα πανάγιον εις τούς αιώνας.».

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Ο τόκος σου άφθορος εδείχθη, Θεός εκ λαγόνων σου προήλθε, σαρκοφόρος, ός ώφθη επί γής, καί τοίς ανθρώποις συνανεστράφη, σέ Θεοτόκε, διό πάντες μεγαλύνομεν».

Σύντρομοι καινή φωτοχυσία, αθρόως οι Μαθηταί ελλαμφθέντες, πρός αλλήλους εώρων, καί πρηνείς εις γήν καταπεσόντες, σοί τώ Δεσπότη τών απάντων προσεκύνησαν.

Ήχος εκ νεφέλης ανεπέμπετο, θεόκτυπος βεβαιών τό θαύμα, ο Πατήρ γάρ τών φώτων, Ούτός εστιν Υιός ο αγαπητός μου, τοίς Αποστόλοις ανεβόα, ού ακούετε.

Καινά κατιδόντες καί παράδοξα, φωνής πατρικής ενωτισθέντες, εν Θαβώρ οι τού Λόγου υπηρέται, εκμαγείον τού αρχετύπου, Ούτος υπάρχει ανεβόων ο Σωτήρ ημών.

Εικών απαράλλακτε τού όντος, ακίνητε σφραγίς αναλλοίωτε, Υιέ Λόγε σοφία καί βραχίων, δεξιά Υψίστου σθένος, σέ ανυμνούμεν, σύν Πατρί τε καί τώ Πνεύματι.

Έτερος Κανών

Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι καί σώματος, Παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν Άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Ίνα σου δείξης εμφανώς, τήν απόρρητον δευτέραν κατάβασιν, όπως ο Υψιστος Θεός, οφθήση εστώς εν μέσω θεών, τοίς Αποστόλοις εν Θαβώρ, Μωσεί σύν Ηλία τε, αρρήτως έλαμψας, διό πάντες σε Χριστέ μεγαλύνομεν.

Δεύτέ μοι πείθεσθε λαοί, αναβάντες εις τό όρος τό Άγιον, τό επουράνιον αϋλως στώμεν εν πόλει ζώντος Θεού, καί εποπτεύσωμεν νοϊ θεότητα άϋλον, Πατρός καί Πνεύματος, εν Υιώ μονογενεί απαστράπτουσαν.

Έθελξας πόθω με Χριστέ, καί ηλλοίωσας τώ θείω σου έρωτι, αλλά κατάφλεξον, πυρί αϋλω τάς αμαρτίας μου, καί έμπλησθήναι τής εν σοί τρυφής καταξίωσον, ίνα τάς δύο σκιρτών, μεγαλύνω αγαθέ παρουσίας σου.

Καταβασία

«Μυστικός εί Θεοτόκε Παράδεισος, αγεωργήτως βλαστήσασα Χριστόν, υφ' ού τό τού Σταυρού ζωηφόρον εν γή, πεφυτούργηται δένδρον, Διό νύν υψουμένου προσκυνούντες αυτόν, σέ μεγαλύνομεν».

«Ο διά βρώσεως τού ξύλου, τώ γένει προσγενόμενος θάνατος, διά Σταυρού κατήργηται σήμερον, τής γάρ προμήτορος ή παγγενής κατάρα διαλέλυται, τώ βλαστώ τής Αγνής Θεομήτορος, ήν πάσαι αί δυνάμεις τών ουρανών μεγαλύνουσιν».

Εξαποστειλάριον

αυτόμελον (Εκ γ' )

Φώς αναλλοίωτον Λόγε, φωτός Πατρός αγεννήτου, έν τώ φανέντι φωτί σου, σήμερον έν Θαβωρίω, φώς είδομεν τόν, Πατέρα, φώς καί τό Πνεύμα, φωταγωγούν πάσαν Κτίσιν.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν τρία Στιχηρά Προσόμοια δευτερούντες τό α'.

Ήχος δ'

Ο εξ υψίστου κληθείς

Πρό τού τιμίου Σταυρού σου καί τού πάθους, λαβών ούς προέκρινας τών Ιερών Μαθητών, πρός τό Θαβώριον Δέσποτα, ανήλθες όρος, δείξαι θελήσας τούτοις τήν δόξαν σου, οί καί κατιδόντες σε μεταμορφούμενον, καί υπέρ ήλιον λάμψαντα, πρηνείς πεσόντες, τήν δυναστείαν σου κατεπλάγησαν, αναβοώντες, Σύ τό άχρονον, φώς υπάρχεις Χριστέ καί απαύγασμα, τού Πατρός, εί καί θέλων, σάρξ ωράθης αναλλοίωτος. (Δίς)

Ο πρό αιώνων υπάρχων Θεός Λόγος ο φώς ως ιμάτιον περιβαλλόμενος, μεταμορφούμενος έμπροσθεν, τών μαθητών σου, υπέρ τόν ήλιον Λόγε έλαμψας, Μωσής καί Ηλίας δέ, σοί παρειστήκεισαν, νεκρών καί ζώντων σε Κύριον, δηλοποιούντες, καί σού δοξάζοντες τήν απόρρητον, οικονομίαν καί τό έλεος, καί τήν πολλήν συγκατάβασιν, δι' ής έσωσας κόσμον, αμαρτίαις απολλύμενον.

Παρθενικής εκ νεφέλης σε τεχθέντα, καί σάρκα γενόμενον, καί πρός τό όρος Θαβώρ, μεταμορφούμενον Κύριε, καί τή νεφέλη, τή φωτεινή σε περικυκλούμενον, φωνή τού Γεννήτορος, αγαπητόν σε Υιόν, τών μαθητών συμπαρόντων σοι, σαφώς εδήλου, ως ομοούσιον καί ομόθρονον, όθεν ο Πέτρος εκπληττόμενος, Καλόν ώδέ εστιν είναι έλεγε, μή είδως ο ελάλει, Ευεργέτα πολυέλεε.

Δόξα... Καί νύν...

Ήχος πλ. δ' Βύζαντος

Παρέλαβεν ο Χριστός, τόν Πέτρον καί Ιάκωβον καί Ιωάννην, εις όρος υψηλόν κατ' ιδίαν, καί μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, καί έλαμψε τό πρόσωπον αυτού ως ο Ήλιος, τά δέ ιμάτια αυτού, εγένετο λευκά ως τό φώς, Καί ώφθησαν Μωϋσής καί Ηλίας μετ' αυτού συλλαλούντες, καί νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, καί ιδού φωνή εκ τής νεφέλης λέγουσα, Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ώ ηυδόκησα, αυτού ακούετε.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

Δίδοται καί άγιον έλαιον τοίς αδελφοίς.

Εις τήν Λειτουργίαν

Ψάλλομεν τά παρόντα Αντίφωνα

Αντίφωνον Α'

Στίχος α'. Μέγας Κύριος καί αινετός σφόδρα εν πόλει τού Θεού ημών.